Ανήκω στο είδος της γυναίκας που, όπως λένε και στο χωριό μου, Ι like to travel light. Τόσο light που πριν από πολλά πολλά χρόνια, εγώ και η ξαδέρφη μου, από το ίδιο χωριό κι αυτή, πήγαμε μία εβδομάδα διακοπές στην Άνδρο με μόνο όχημα ένα virago 250 και μόνες αποσκευές τη μπαγκαζιέρα του virago και ένα σακ βουαγιάζ. Για σκεφτείτε το. Δύο γυναίκες, μία εβδομάδα σε νησί με συνολικό χώρο αποθήκευσης 60 λίτρα. Το λες και κάποιο είδος ρεκόρ. Τι άλλαξε από τότε; Ένας σύντροφος, ένας σκύλος, πέντε γάτες και ο πόλεμος στην Ουκρανία. Συνθήκες ικανές να σε μετατρέψουν από ένθερμη light traveler σε αυτό το μισητό είδος για το οποίο μετα-κίνηση σημαίνει μετα-κόμιση. Και ποιος φταίει για αυτό; Μα όλοι οι προαναφερθείς φυσικά. Ο σύντροφος, ο σκύλος, οι γάτες και ο πόλεμος.

Ξεκινώ από τον πρώτο φταίχτη, το σύντροφο. Ο σύντροφος λοιπόν μπήκε στη ζωή μου με τον αέρα του ήρθα για να μείνω, ήρθα για να χάσεις τη γη κάτω από τα πόδια σου και τέλος, ήρθα με αυτοκίνητο. Και θέλω να σταθούμε λίγο στο τελευταίο. Τα δύο ήταν προαπαιτούμενα για να μπει κάποιος στην καρδιά μου. Το τελευταίο, όχι. Μια χαρά έμπαινε και πεζός. Έλα όμως που μπήκε με τετράτροχο και μάλιστα SUV, από αυτά που όταν ρίχνεις τα πίσω καθίσματα, ο χώρος που δημιουργείται μπορεί να χωρέσει ολόκληρο το ταλαιπωρημένο virago που σε πήγαινε κάποτε διακοπές, μαζί με την ξαδέρφη. Βρέθηκα λοιπόν για πρώτη φορά στην ευχάριστη θέση να μην χρειάζεται να ζιπάρω τις αποσκευές μου. Να μπορώ να πάρω σαμπουάν, μαλακτική, αφρόλουτρο και κρέμα σώματος σε τέσσερα ξεχωριστά μπουκάλια. Να απλώνω ηδονικά το after sun μετά το ντους στο κορμί μου και στο τέλος των διακοπών το δέρμα μου να θυμίζει ακόμα δέρμα ανθρώπου και όχι σαύρας από την ξηρασία. Μπορούσα, αν ήθελα, να πετάξω τέσσερα και όχι ένα τζην μέσα στη βαλίτσα, αφήστε που πλέον είχα βαλίτσα και δεν προσπαθούσα να στριμώξω όλη μου την οικοσκευή σε ένα κουτί που με το ζόρι χωράει δύο κράνη και δύο αδιάβροχα διπλωμένα στα δεκαπέντε. Παρόλα αυτά κράτησα το επίπεδο μου, ως προς το μεγαλύτερο μέρος τουλάχιστον, γιατί ομολογώ πως στο θέμα της κρέμας λύγισα. Πήρα μαζί και κρέμα σώματος και after sun και body butter. Και επιτέλους κοιμόμουν τα βράδια χωρίς το ταλαιπωρημένο από τον ήλιο και την άμμο δέρμα μου να φωνάζει σπαρακτικά “ΕΝΥΔΑΤΩΣΕ ΜΕ!!!”

Στη συνέχεια ήρθε ο σκύλος. Και ο καθ’όλα τέλειος σύντροφος συμφώνησε αμέσως πως ο σκύλος θα έρχεται μαζί μας στις διακοπές. Άλλωστε, έλεγε πάντα με σιγουριά, χώρος υπάρχει. Κανονικά δεν θα έπρεπε να τον ονομάζει χώρο αλλά μαύρη τρύπα. Ανελέητο βαρυτικό πεδίο που τραβάει μέσα του με ασύλληπτη ταχύτητα ότι βρίσκεται γύρω του. Στην προκειμένη περίπτωση τραβούσε με συνέπεια, κάθε καλοκαίρι, ένα τεράστιο μαξιλάρι για τον πωπό της Μπέλλατριξ, χτένες, βούρτσες, σιτρονέλα για τα κουνούπια, δύο τρία μπαλάκια, τη δική της πετσέτα για τη θάλασσα, τα πιατάκια της και μεγάλες συσκευασίες με σκυλοτροφή για να φάει για τρεις καλοκαιρινές σαιζόν αυτή και οποίο ταλαιπωρημένο αδέσποτο συναντούσαμε στο δρόμο μας. Διότι, όπως εξακολουθούσε να λέει ο υπέροχος σύντροφος, χώρος υπάρχει.

Τα χρόνια περνούσαν και στην οικογένεια προστέθηκαν πέντε νέα μέλη. Πέντε γάτες, διότι χώρος υπήρχε ΚΑΙ στο σπίτι. Καλά μέχρι εδώ, διότι τις γάτες ως γνωστόν δεν τις κουνάς από το σπίτι τους, όταν λείπεις πάει κάποιος και τις ταΐζει. Έλα όμως που σε αυτό το σημείο χτυπάει το χέρι στο τραπέζι η κυρία Στατιστική και σου λέει Ωπ! Για μισό λεπτό! Στις πέντε γάτες έχεις X τοις εκατό πιθανότητα (όπου Χ = μεγάλη), η μία να σου βγει ζαβή. Και έχει δίκιο η ρουφιάνα. Και ζαβή γάτα σημαίνει δύο πράγματα. Ή δεν πας διακοπές ή την παίρνεις μαζί. Μέχρι και η μαύρη τρύπα άρχισε να ζορίζεται. Διότι, ότι ρούφηξε για το σκύλο, έπρεπε να ρουφήξει και για τη γάτα (μαξιλάρι, πιατάκια, τροφή κλπ) συν μία μεγάλη τουαλέτα για γάτες, ένα σακί άμμο και τέλος, το κλουβί της γάτας με την ίδια τη γάτα μέσα, προφανώς. Πόσα πια να χωρέσει αυτό το μαρτυρικό πορτ μπαγαζ; Στούμπωσε. Ο τέλειος σύντροφος έδωσε λύση για άλλη μια φορά και έβαλε στο αυτοκίνητο μπαγκαζιέρα οροφής. Πανωσήκωμα και στο αυτοκίνητο.

Πήραμε μια ανάσα μέχρι που το σύμπαν απάντησε με κίνηση ματ. Τον πόλεμο στην Ουκρανία. Την εκτόξευση των τιμών στα πάντα. Στις λίστες με τα πράγματα του σκύλου, του γάτου και τα δικά μας, προστέθηκε ή λίστα με όλα αυτά που έπρεπε να πάρουμε μαζί για να μπορέσουμε να περάσουμε έξι εφτά μέρες σε κάποιο νησί, χωρίς να πουλήσουμε το γαμήλιο δαχτυλίδι της μάνας μου. Δηλαδή τις δικές μας ξαπλώστρες, ομπρέλες κλπ, την καφετιέρα μαζί με καφέ και ζάχαρη, ρυζογκοφρέτες και μπισκότα για τη λιγούρα, αποξηραμένα φρούτα, κάτι κονσέρβες τόνου, δύο πακέτα μακαρόνια και ένα βάζο με σάλτσα, δύο γάλατα και κάτι ντομάτες, για να μην τα πολυλογώ, στο σουπερμάρκετ που ψώνισα πριν φύγουμε νόμιζαν πως εξοπλίζω πολεμικό καταφύγιο, μέρες που είναι.

Στο υπερπλήρες SUV για να μπει πλέον κάτι έπρεπε να βγει κάτι άλλο, δεν γινόταν αλλιώς. Με αυτοθυσία αλλά και πόνο ψυχής, έβγαλα το body butter για να βάλω την πάστα για τις τριχόμπαλες του Οθέλλου. Έβγαλα δύο ζευγάρια παπούτσια, ένα δικό μου και ένα του συντρόφου για να βάλω την εσπρεσιέρα και 2 κουτιά κάψουλες espresso intenso. Και ούτω καθεξής. Όσο για εκείνο το έξτρα τζην, δεν το συζητώ. Ο μόνος τρόπος να το πάρω μαζί ήταν να το πακετάρω αεροστεγώς και να το πετάξω μέσα στην τουαλέτα του γάτου.

Στο τέλος έφυγα για την Πάρο με τις ίδιες προσωπικές αποσκευές που είχα φύγει εκείνο το καλοκαίρι του ’99 για την Άνδρο. Με τη διαφορά πως τώρα, το καλοκαίρι του ’22, πέρασα πέντε μέρες να φτιάχνω λίστες και να πακετάρω, ενώ του συντρόφου του έφυγε η μέση να κατεβάζει πράγματα στο αυτοκίνητο, το οποίο, αφού τελείωσε μαζί του, θύμιζε περισσότερο αυτοκίνητο νομάδων παρά παραθεριστών. Φεύγοντας συναντήσαμε και το σπιτονοικοκύρη μας. Ο άνθρωπος, βλέποντας το υπερφορτωμένο honda, το σκύλο και το κλουβί με το γάτο, μας ρώτησε έντρομος αν θα ξαναγυρίσουμε. Τον διαβεβαιώσαμε πως σε μια εβδομάδα θα είμαστε πίσω. Δεν ξέρω αν μας πίστεψε.