Έτσι έπρεπε να το λένε το μανάβικο της γειτονιάς. Οπωροπωλείον “Η ΕΛΠΙΣ”. Διότι η ελπίς πεθαίνει πάντα τελευταία και με αυτήν την ελπίδα ξεκινάς κι εσύ να πας να ψωνίσεις με 20 ευρώ στη τσέπη. Ατυχώς, η ελπίς θα πεθάνει πάνω στο άνθος της ηλικίας της, διότι με το που φτάνεις, διαπιστώνεις πως με τα 20 ευρώ μπορείς να πάρεις είτε το ένα τέταρτο της λίστας σου ή των ομματιών σου και να φύγεις. Υπάρχει βέβαια και η περίπτωση να πιάσεις την λίστα κάθετα και όχι οριζόντια όπου τότε μπορείς να πάρεις ένα απ’ όλα. Μία ντομάτα, ένα κολοκύθι, μια μελιτζάνα και πάει λέγοντας. Οι Γερμανοί έτσι ψωνίζουν, γιατί όχι κι εμείς; Πάνε στο σούπερ μάρκετ και παίρνουν ένα μήλο. Βέβαια για να πάρει ο Έλληνας μήλο στη Γερμανία πρέπει να δώσει το μισό του μισθό και ένα νεφρό, αλλά αυτή είναι μια άλλη κουβέντα.

Επιστροφή στη λίστα. Αναγκαστικά, διαγράφεις τα είδη πολυτελείας, όπως πχ μανταρίνια και αφήνεις μόνο τα είδη πρώτης ανάγκης. Πατάτες. Πόσο το κιλό; Μάλιστα. Αυτό το νεφρό που δεν έδωσες για να πάρεις το μήλο του Γερμανού θα το δώσεις τώρα για ένα κιλό πατάτες. Δεν το συζητώ για τις γλυκοπατάτες. Γι’ αυτές θα πρέπει να πουλήσεις την ψυχή σου στο διάβολο. Αν ο Φάουστ γραφόταν στη σημερινή εποχή, τα πρώτα που θα έπεφταν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, θα ήταν μια σακούλα κολοκυθάκια και δύο μπρόκολα. Διαγράφεις και τις πατάτες.

Στρέφεσαι προς τις ντομάτες. Κόκκινες, κόκκινες, μεγάλες και γυαλιστερές τοποθετημένες τακτικά στους επικλινείς πάγκους του μαγαζιού. Τι διάβολο; Αυτές οι ντομάτες είναι πάντα, μα πάντα, κόκκινες κόκκινες μεγάλες και γυαλιστερές. Χειμώνα καλοκαίρι. Πως είναι δυνατόν; Λες και τις έχουν βάψει είναι. Αρχίζεις και το σκέφτεσαι για τις ντομάτες. Τόσα ακούγονται. Μήπως πρέπει να κόψεις την πολλή κατανάλωση; Λες καμιά μέρα να ξυπνήσεις με κανένα χέρι παραπάνω; Ή με καμιά ουρά; Διαγράφεις στα γρήγορα και τις ντομάτες και εύχεσαι να μην είναι πολύ αργά… Ρίχνεις μια ματιά τριγύρω, έτσι για να σταματήσεις να σκέφτεσαι τα πρακτικά προβλήματα που θα σου δημιουργούσε μια ουρά.

Τοίχοι μπεζ, λάμπες που κρέμονται από το ταβάνι και στους τοίχους κάδρα με φρούτα. Αυτό το τελευταίο, το λες και υπονοούμενο. Αγάπες, τα φρούτα πλέον μόνο ζωγραφιστά. Για του λόγου το αληθές κατεβάζεις το βλέμμα και το περνάς πάνω από τα ράφια με τα απαγορευμένα. Βανίλιες Βέροιας, ακτινίδια Νέας Ζηλανδίας. Λωτοί… Τώρα μάλιστα. Πας κοντά για να δεις την τιμή. Περνάει ο μανάβης, χρειάζεστε βοήθεια; ρωτάει. Όχι ευχαριστώ, απλώς χαζεύω λες εσύ με ψεύτικο χαμόγελο και σκέφτεσαι ξανά τα κάδρα. Θα μπορούσες να κρεμάσεις ένα λωτό πάνω σε ένα άδειο τοίχο, γύρω του μία κορνίζα και από πάνω της ένα φωτιστικό για να ρίχνει φως στο έργο. Μπροστά από τον τοίχο, πάγκος και πάνω του καθισμένοι οι φιλότεχνοι, θα κοιτούσαν με τις ώρες σιωπηλοί το λωτό θαυμάζοντας τις λιτές γραμμές και τα έντονα χρώματα.

Τη σουρεάλ ονειροπόληση διακόπτει το γαύγισμα της Bellatrix που την έχεις δέσει στη κολώνα της εισόδου. Το βρωμόσκυλο είναι συμπάθεια του μανάβη. Ενώ εσύ διαγράφεις με πόνο ψυχής το ένα ζαρζαβατικό μετά το άλλο η Μπέλλατριξ γεύεται τα καλύτερα από τα καλύτερα. Μήλα τρωέι; σε ρωτάει, όλα τα τρώει του απαντάς εσύ μέσα από τα δόντια, γεμάτη νεύρα. Ρίχνεις το βλέμμα χαμηλά και σου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι. Ο μανάβης έχει πέσει στα γόνατα και της καθαρίζει ένα φιρίκι. Εν μέσω πανδημίας, βαθιάς κρίσης, πολέμου και ρυθμιζόμενων χρεώσεων αυτή η σκύλα, κυριολεκτικά μιλώντας, τρώει φιρικάκια. Αυτά, που κοστίζουν τρεις φορές πάνω από τα κανονικά μήλα. Πετάς τσαντισμενη σε μια χαρτοσακούλα μερικές πιπεριές και δύο αγγούρια, γιατί μετά από τέτοιο κέρασμα πως να φύγεις χωρίς να ψωνίσεις; και πας να πληρώσεις. Περίμενε μη φύγεις, λέει η μανάβισσα, μόλις πάρει τα χρήματα, θέλω κι εγώ να της δώσω κάτι και κρατάει στο χέρι της μία ζουμερή βανίλια. Βέροιας παρακαλώ. Είναι προφανές πως το σκυλί σου έχει πολύ καλύτερες δημόσιες σχέσεις από σένα. Τουλάχιστον δε θα πεινάσει.

Με αυτή την αισιόδοξη σκέψη και με το εικοσάευρο σου βαριά τραυματισμένο από τα αγγούρια και τις πιπεριές κατευθύνεσαι προς την έξοδο. Περνάς ανάμεσα από τους πάγκους με τους ξηρούς καρπούς με το κεφάλι ψηλά. Λες στον εαυτό σου πως αυτοί δεν υπάρχουν στη λίστα σου, όχι γιατί δεν μπορείς, αλλά γιατί δεν θέλεις και πως δεν είναι τα 5 ευρώ το σακουλάκι που τους έχουν αποκλείσει από τη δίαιτά σου, αλλά οι 600 θερμίδες ανά 100 γραμμάρια. Και αποχωρόντας και αλλά όχι υποχωρώντας, βρίσκεις παρηγοριά στη σκέψη πως μπορεί το τέλος της πανδημίας να σε βρει σχεδόν χωρίς δουλειά και με μηδενικό υπόλοιπο στον τραπεζικό σου λογαριασμό αλλά τουλάχιστον, θα σε βρει κορμάρα.