- Καλησπέρα, καλησπέρα, περάστε!
- Καλησπέρα σας…
- Καθίστε!
- Ευχαριστώ…
- Η κυρία Καρούζου.
- Μάλιστα…
- Είστε άνετα;
- Ναι σας ευχαριστώ.
- Πολύ ωραία, ας ξεκινήσουμε!
- Μάλιστα…
- Σας ακούω.
- Μμμμμ….
- Πάρτε το χρόνο σας. Πάντα η αρχή είναι δύσκολη.
- Ναι, είναι, είναι δύσκολη…
- Ελάτε, ας κάνουμε μια προσπάθεια.
- Προσπαθώ…
- Μην προσπαθείτε να οργανώσετε τη σκέψη σας, πείτε μου το πρώτο πράγμα που σας έρχεται στο μυαλό-
- Ο άντρας μου θα με αφήσει για κάποια άλλη. Αυτό.
- Ω… μάλιστα.
- Μάλιστα…
- Αυτό το γνωρίζετε ως γεγονός ή το υποθέτετε βλέποντας κάποια σημάδια;
- Μου ζήτησε διαζύγιο. Θέλει να την παντρευτεί.
- Μάλιστα. Κυρία Καρούζου, μάλλον δεν είμαι ο κατάλληλος να σας βοηθήσω. Θα σας παραπέμψω σε έναν σύμβουλο γάμου, έναν εξαιρετικό συνάδελφο-
- Σύμβουλο γάμου; Όχι, τι να μου κάνει, δεν καταλαβαίνετε…
- Καταλαβαίνω πως είστε ταραγμένη. Πραγματικά όμως όσο και να το θέλω δεν είμαι ο κατάλληλος, κοιτάξτε εγώ βλέπω ασθενείς με ψυχικές διαταραχές, ο σύζυγος σας-
- Είναι ψυχικά διαταραγμένος, βαθιά διαταραγμένος.
- Κυρία Καρούζου, σας καταλαβαίνω, ένα διαζύγιο ειδικά όταν ένας από τους δύο δεν το θέλει, είναι μια εξαιρετικά επίπονη και ψυχοφθόρα διαδικασία. Δεν είναι όμως διαταραχή- τι είναι αυτό;
- Πάρτε το. Φωτογραφία της ερωμένης του συζύγου μου.
- Δεν καταλαβαίνω, μάλλον μου έχετε δώσει λάθος φωτογραφία.
- Όχι.
- Εδώ βλέπω μόνο ένα δωμάτιο. Άδειο! Eννοώ, δεν υπάρχει ψυχή εδώ!
- Όντως. Ψυχή είναι αλήθεια πως δεν υπάρχει.
- Κυρία Καρούζου-
- Τι βλέπετε κάτω αριστερά; Στη φωτογραφία;
- Εμ… ένα καλοριφέρ νομίζω…
- Νομίζετε. Κι εγώ έτσι νόμιζα. Δεν είναι όμως καλοριφέρ. Είναι η Περσεφόνη.
- Η Περσεφόνη;
- Η ερωμένη του συζύγου μου. Αυτή για την οποία θέλει να με χωρίσει.
- Με συγχωρείτε, για να σας καταλάβω, ο σύζυγός σας θέλει να χωρίσετε-
- Για να παντρευτεί την Περσεφόνη.
- Το καλοριφέρ;
- Το καλοριφέρ.
- Μα σε αυτή την περίπτωση έχουμε ένα πολύ έντονο φετίχ-
- Δεν είναι φετίχ γιατρέ. Φετίχ θα ήταν αν είχε πάθος με όλα τα καλοριφέρ.
- Ναι ναι… έχετε δίκιο… πράγματι. Απ’ ότι καταλαβαίνω ο σύζυγός σας έχει δώσει ανθρώπινη υπόσταση στο καλοριφέρ, το όνομα-
- Το όνομα της το ‘δωσε γιατί λέει έξι μήνες την είχαμε στο σπίτι κι έξι μήνες ήταν κλειδωμένη κάτω στην αποθήκη, καταλάβατε, πάνω – κάτω, η Περσεφόνη, ο Άδης
- Ναι, ναι, σωστά…
- Τώρα όμως που τη βρήκε, λέει, θα μείνει για πάντα μαζί του στο φως, ποτέ ξανά στο σκοτάδι της αποθήκης.
- Μα πείτε μου, πως ξεκίνησε όλο αυτό;
- Τι να σας πω, ούτε κι εγώ ξέρω. Όταν έπιασαν τα κρύα, βγάλαμε το καλοριφέρ από την αποθήκη. Το σπίτι δεν είναι μεγάλο, δύο άτομα είμαστε, εκεί που έχει φτάσει το ρεύμα και το πετρέλαιο δεν είναι να ανάβεις ούτε θέρμανση, ούτε κλιματιστικά. Πηγαινοφέρναμε λοιπόν την Περσεφόνη από το ένα δωμάτιο στο άλλο. Στο σαλόνι εμείς; Στο σαλόνι και η Περσεφόνη. Στην κουζίνα εμείς; Στην κουζίνα η Περσεφόνη; Στην κρεβατοκάμαρα εμείς; Στην κρεβατοκάμαρα και η Περσεφόνη. Όπως καταλαβαίνετε, με το κρύο που είχε, δεν μου φαινόταν περίεργο.
- Ε ναι, βέβαια.
- Περίεργο άρχισε να μου φαίνεται όταν για να λειτουργήσει σεξουαλικά μαζί μου, έπρεπε η Περσεφόνη να είναι αναμμένη στους τριάντα βαθμούς. Το δωμάτιο γινόταν σαν χαμάμ, με έπιανε δύσπνοια, κάποιο βράδυ του λέω, κλείστο δεν αντέχω άλλο, δεν υποφέρεται αυτή η ζέστη, ξέρετε τι μου απάντησε; Μην μου ζητάς να διαλέξω! Μάλιστα! Μην μου ζητάς να διαλέξω, αυτό μου απάντησε! Και πάλι, δεν κατάλαβα, δεν φαντάστηκα! Είπα μέσα μου, κρύο κάνει, είναι και παλιό το σπίτι, μπάζει από παντού, κρυώνει ο άνθρωπος.
- Η αλήθεια είναι πως σε αυτές τις περιπτώσεις, ενώ είναι ορατά τα σημάδια, εμείς εθελοτυφλούμε.
- Τι εθελοτυφλούμε γιατρέ, εσείς, αν η γυναίκα σας είχε ερωτευτεί το πλυντήριο, ας πούμε, πόσο γρήγορα θα το παίρνατε μυρωδιά;
- …
- Το σκέφτεστε βλέπω. Αν χαλάτε πολλά χρήματα σε απορρυπαντικά, ψάξτε το, μην το αγνοείτε. Που είχα μείνει; Α ναι. Μετά από αυτό αγόρασε μια τεράστια μπαλαντέζα και κούμπωσε πάνω μόνιμα την Περσεφόνη. Για να μπορεί να την έχει πάντα δίπλα του και εκείνη, να μην… κρυώνει. Όπου και να πήγαινε την έσερνε μαζί του. Κοιμόταν στο σαλόνι με το καλοριφέρ κολλημένο στη μούρη του, πραγματικά απορώ πως δεν έπαθε εγκαύματα. Άρχισε να της μιλάει, σαν να ήταν κανονικός άνθρωπος και στο τέλος τη βάφτισε κιόλας, χωρίς τελετή, ευτυχώς. Κάποια στιγμή μου είπε πως η καρδιά του αλλά και η ηθική του, τού απαγορεύει να διατηρεί παράλληλη σχέση με δύο γυναίκες. Και μου ζήτησε διαζύγιο για να ξαναπαντρευτεί.
- Η εμπειρία πρέπει να ήταν τραυματική για εσάς.
- Γιατρέ, αρρώστησα.
- Το καταλαβαίνω, το καταλαβαίνω, σε αυτές τις περιπτώσεις τα ψυχοσωματικά συμπτώματα-
- Ποια ψυχοσωματικά συμπτώματα;;; Πνευμονία έπαθα! Ζούσα στους 14 βαθμούς κελσίου! Το μόνο ζεστό δωμάτιο του σπιτιού ήταν αυτό που βρισκόταν ο άντρας μου αγκαλιά με το καλοριφέρ! Κι εγώ, κλεισμένη απέξω! Αναγκάστηκα να αγοράσω καινούργιο. Καλοριφέρ.
- Μα τι μου λέτε, δηλαδή εισάγατε στην εξίσωση ένα νέο αντικείμενο φετίχ. Ο σύζυγός σας, πώς το πήρε;
- Ο σύζυγός μου… Ο σύζυγός μου χάρηκε. Ανακουφίστηκε, που βρήκα κάποιον να ξαναφτιάξω τη ζωή μου. Μέχρι που μου πρότεινε, ένα βράδυ να βγούμε και οι τέσσερις. Και, με τη συνείδησή του πια ήσυχη, άρχισε να κανονίζει τα του γάμου.
- Να τα κανονίζει, πως; Τι εννοείτε;
- Έβαλε δικηγόρο, για να καταφέρει να πάρει άδεια. Άδεια γάμου.
- Ε, δεν νομίζω κανένας να τον πάρει στα σοβαρά!
- Εδώ κάνετε λάθος. Δυστυχώς, υπάρχει προηγούμενο.
- Γάμου με καλοριφέρ; Δυσκολεύομαι να το πιστέψω!
- Γάμου με αντικείμενο. Ακούστε, γιατί το έψαξα. Ένας bodybuilder από το Καζακστάν παντρεύτηκε μία πλαστική κούκλα. Και μία γυναίκα, δεν θυμάμαι σε ποια περιοχή της Αμερικής, παντρεύτηκε ένα δέντρο.
- Δέντρο;;;
- Δέντρο. Και όχι μόνο το παντρεύτηκε, αλλά άλλαξε και το επίθετό της. Πήρε το όνομα του δέντρου.
- Σαν να λέμε δηλαδή Μαρία Βελανιδιά;
- Κοντά πέσατε. Κορφοξυλιά. Κορφοξυλιά ήταν το δέντρο. Όπως καταλαβαίνετε, ο δρόμος έχει πλέον ανοίξει.
- Απίστευτα πράγματα… Κοιτάξτε, ο σύζυγός σας αναμφίβολα πάσχει από μία σοβαρή διαταραχή, όμως για να τον βοηθήσω πρέπει να δω τον ίδιο, το καταλαβαίνετε αυτό.
- Ναι, φυσικά, το καταλαβαίνω. Δεν ήρθα όμως για αυτόν. Ήρθα για μένα.
- Για εσάς;
- Ναι… Πως να σας το πω… Δεν ξέρω αν φταίει ο βαρύς χειμώνας, το συνεχόμενο κρύο, η υγρασία. Το σπίτι που είναι παγωμένο, το πετρέλαιο που έχει φτάσει στα ύψη. Πραγματικά όμως, όταν ανάβω τον Ήφαιστο και ξαπλώνω δίπλα του, η ηδονή που νιώθω ξεπερνάει κάθε προηγούμενη εμπειρία μου. Και θέλω να ξέρω γιατρέ. Είμαι τρελή ή απλώς πιεσμένη; Να πάρω χάπια ή μήπως τελικά πρέπει να δώσω μια ευκαιρία σ’ αυτή τη σχέση;
0 Σχόλια